Aktywność fizyczna jest istotna dla każdego człowieka. Ułatwia nie tylko utrzymanie dobrej formy, ale też pozwala pełni ważna funkcję towarzyską. Osoby niepełnosprawne teoretycznie powinny mieć dostęp do wszystkich ośrodków sportu i kultury. A jak jest w rzeczywistości?
Oficjalne stowarzyszenia sportów niepełnosprawnych.
Osoby niepełnosprawne mają możliwość uprawiania sportu w zrzeszających ich stowarzyszeniach, które następnie mogą brać udział w organizowanych zawodach. Teoretycznie istnieje klasyfikacja osób do danego sportu, np. koszykówka na wózkach, rugby osób po uszkodzeniach rdzenia kręgowego, czy kolarstwo osób niepełnosprawnych. Zgodnie z tym systemem kompletując drużynę zawodnicy muszą prezentować określony stan zdrowia, za który w zależności od poziomu sprawności mają przyznawane punkty. Suma punktów wszystkich zawodników nie może przekroczyć pewnej liczby, co z jednej strony zapewnia mniej więcej równy poziom drużyn, a z drugiej może kogoś wykluczyć z gry tylko dlatego, że pomimo swojej niepełnosprawności jest zbyt sprawny. W praktyce podczas treningów i spotkań stowarzyszenia na treningi chętnie przyjmują również osoby ze schorzeniami, które nie pasują do klasyfikacji na zawody, ale pozwalają budować większe drużyny i tworzyć bardzo zgrane społeczności, co w przypadku niepełnosprawnych ma szczególne znaczenie.
Uchwyt dla niepełnosprawnych – czego jeszcze brakuje trenującym?
Niestety, choć polscy sportowcy niepełnosprawni prezentują najwyższy światowy poziom, to ich działania nie są doceniane. Media nie nagłaśniają ich sukcesów, a przez to nie mogą oni liczyć na dofinansowanie od sponsorów. Ich treningi, stroje, wyjazdy najczęściej są finansowane ze środków prywatnych graczy, organizacji zrzeszającej inwalidów np. FAR, czy niewielkiej ilości środków publicznych. W praktyce sportowcy Ci trenują tam gdzie znajdą miejsce, które spełni choć minimum ich wymogów, a przede wszystkim udostępni miejsce do zajęć. Najczęściej są to sale gimnastyczne w szkołach, rzadziej w lokalnych ośrodkach sportowych. Wszyscy wiemy jak wyglądają szkoły. Co prawda jest coraz lepiej. Pojawia się wiele udogodnień, takich jak podjazdy, windy, czy dostosowane toalety. Niestety nie są one wszędzie dostępne, bo np. łazienka dla chorych jest tylko w jednym miescu w budynku. W pozostałych pomieszczeniach nie można liczyć choćby na uchwyt dla niepełnosprawnych, czy dość szerokie drzwi, w których zmieści się wózek.
OSIR i siłownia dla niepełnosprawnych?
Jak wszyscy ludzie, tak i osoby z niepełnosprawnościami mają prawo skorzystać z ośrodków sportu i rekreacji, czy siłowni. O ile te pierwsze są finansowane ze środków publicznych i jako takie muszą spełniać szereg wymogów związanych z dostępnością dla inwalidów. Na każdy poziom prowadzi podjazd, lub jest możliwość skorzystania z dźwigu osobowego. W szatni znajduje się przynajmniej jedna kabina, z której swobodnie skorzysta osoba na wózku. Łazienki są odpowiednio wyposażone w specjalne poręcze i armaturę. W każdym miejscu, do którego niepełnosprawny może mięć potrzebę dostania się np. wstania z wózka zamontowany jest uchwyt dla niepełnosprawnych. Niestety sprawa wygląda dużo gorzej w przypadku prywatnych siłowni. Co prawda teoretycznie powinny one umożliwić korzystanie z obiektu przez osoby mające pewne ograniczenia, a praktycznie nie wszędzie mogą się oni dostać. Nie jest to korzystna sytuacja, ponieważ trening siłowy i aerobowy dla dużej części z nich może przynieść wiele korzyści. Trudno jednak oczekiwać, że dla stosunkowo niewielkiej liczby klientów, przedsiębiorcy zdecydują się wprowadzić szereg bardzo kosztownych zmian, ze swoich prywatnych środków finansowych.
